Bir kosusturmacadir gidiyor.
Ne kendime zaman ayirabiliyorum ne de cevremdeki insanlara.
Bu sebeptendir tüm enerjim yok oluyor gibi hissediyorum. Galiba mevsim gecisinden dolayi.
Dünyada en kiymetli sey ilk sirada tabiki saglik. Ikincisi de hic süphesiz zaman.
Cünkü gecerken degerini bilemedigin zaman. Dönüp baktiginde keskeler birakiyor ardinda.
Keske dememeyi kendime hep ilke edinmis olmama ragmen. O kadar cok keskeler biriktirmisim ki icimde. Zaman gectikce aci bir gercek olarak hep yüzüme vuruyor icimin derinliklerindeki keskelerim.
Ama, diyorum. Ama o keskeler olmasaydi. Suanki hissleri, duygulari, düsünceleri barindiramazdim gönlümde, gözümde.
Yine de bir umut var hayata dair icimde. Bitmek bilmeyen. Beni düsündükce mutlu eden. Zaman, zaman yüzümde bir gülümsemeye vesile olan ufacik, ama yesermeye, dallanip budaklanmaya hazir bir umut.
Son günlerde " Bir insan ne icin yasar, neye deger verir, hayattan ne ister?" sorulari dolasiyor kalbimde.
Sürekli bunu düsünüp cevabini, daha dogrusu tam tatmin edecek cevabi bulamiyorum.
Neden?
Hayali olmadan yaşayamaz ki insan... Tüm hayallerimi tek tek gerçekleştirmeye çalışırken benimle heyecanımı paylaşmaya var mısınız?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder