Merhaba arkadaşlar,
Sayılara, günlereve takvimlere fazla takılan bir insan değilim belki ama yeni başlangıçlar beni her zaman heyecanlandırmıştır.
Yeni iş, yeni okul, yeni ev ve yeni yıl.
Ne yazıkki bu yeni yıla sabahın 6sında gelen acı bi haberle başladık. Bir aydır yoğun bakımda olan Anneannemi kaybettik. Ocak ayının biri bizim için artık başka anlam ifade edecek.
Kendimi ifade edemeyeceğim kadar çok canım yandı. Annemin üzülmesi, onun kalbinin burukluğu beni çok düşündürdü. Çok üzdü. Bi kac gündür hayalet gibi dolaştığımı fark ettim.
Bugün biraz kendime geldim ve buraya bu duygularımı not düşmek istedim.
Bizim daha doğrusu benim yaşadığım ilk cenaze; dedemin, yani babamın babasının cenazesiydi. Onu kabullenmek idrak etmek çok daha ağır olmuştu. Sonra 4 sene sonrasında babaannemi kaybettik. Simdi üzerinden bi buçuk sene geçmişti ki, anneannem de gitti.
Sabah 6da haberi aldık. Hemen teyzeme ve dayıma gittik. Biletler ayarlandı, havaalanına gidildi. Teyzem ve dayılarımı yolcu ettik. (Annem bi gün öncesinden memlekete doğru yola çıkmıştı, sabah 5 de memlekete indi hemen ardından acıhaber geldi.)
Dayimlarin memlekete inip, köyümüze gitmeleri, haberi aldiklari dakikadan itibaren tam 12 saat sürdü.
Bu da gurbetin başka bir acı yüzü maalesef.
Uzak olmak korkularımızı arttırıyor. Ya yetişemezsem, ya son bir defa göremezsem...
Fânisin dünya.
Gerçekten, kimseye kalmıyorsun. Kimse senden bir çöp dahi alıp götüremiyor.
Peki bu insanlar farkına varamıyor mu bunun. Kavgalar, küslükler hepsi bu dünyada kalacak. Para, mal, mülk hepsi burada kalacakken. Neden? Ne için bu çaba??
Yeni yıldan hiç bir zaman bir beklentim olmadı. Benim beklentim yalnızca Rabbimden.
Hayırlar bekliyorum...
